Tony Unitly
Toen ik nog een jochie van een jaar of acht was speelde ik al op mijn eigen manier gitaar. Deze stamde uit mijn moeders jeugd. De manier waarop ik gitaar speelde sloeg eigenlijk helemaal nergens op maar gaf mij desondanks erg veel voldoening. Met de eigen verzonnen kunstgrepen toverde ik de “fraaiste” combinaties van klanken (akkoorden) te voorschijn die ik tot op heden niet heb kunnen achterhalen en nog nooit in een akkoordendiagram-boekje ben tegengekomen. Zelf vond ik de eigen verzonnen combinaties van klanken geweldig klinken en waande mij hierbij een groot artiest te zijn, hoe kwellend mijn “muzikaliteit” misschien wel voor mijn omgeving was. Nadat ik AMV (Algemene Muzikale Vorming) op de blokfluit had gedaan mocht ik kiezen welk instrument ik wilde gaan leren bespelen. Omdat ik op mijn moeders gitaar al de enige “ervaring” had opgedaan, koos ik er natuurlijk voor om nog “beter” gitaar te leren spelen. Op een dag was het dan zover om kennis te maken met de meneer die mij de kunst van het gitaarspelen zou bijbrengen. Met de gitaar (in een nieuwe hoes) bij mijn moeder achter op de fiets togen wij samen richting de Muziekschool die toen nog aan de Wilhelminastraat in Hoogeveen gevestigd was. Het was in mijn beleving een groot gebouw met veel kleine kamertjes waarin muzieklessen werden gegeven. De lesruimte waar ik les zou krijgen bevond zich op de eerste etage in een soort zolderkamertje, knus en gezellig. Mijn moeder klopte op de deur en we mochten binnenkomen. De ruimte was voorzien van vrolijke waterverf-prenten. Een gemoedelijk uitziende man begroette ons enthousiast en stelde zich aan ons voor. Ed Wennink was de naam, een naam die tot nu toe erg veel voor mij betekent. Na enige tijd les te hebben gehad, mocht ik van Ed de waterverf-prent met de “hopman” die hijzelf gemaakt had meenemen naar huis. Als klein jochie was ik hier natuurlijk erg blij mee en heb de prent van “meneer Wennink” direct op mijn slaapkamertje opgehangen. Omdat Ed een goede leerling in mij zag, kreeg ik een briefje voor mijn ouders mee waarin hij te kennen gaf dat een betere gitaar zeer zeker aan mij besteed was. Natuurlijk waren mijn ouders erg trots dit te horen en een nieuwe gitaar werd dan ook zo spoedig als kon voor mij aangeschaft. De gitaarlessen die ik van Ed kreeg waren altijd erg gemoedelijk, inspirerend, humoristisch en leervol terwijl Ed tussentijds zijn pijp rookte. De aromatische geur van zijn pijptabak die mijn reukorgaan af en toe nog eens via andere pijprokers bereikt, herinnert mij nog steeds aan die geweldige tijd. Het gitaarspelen (klassiek) ging mij goed af en het Conservatorium lag binnen handbereik. Hoewel ik al druk met de voorbereidingen voor het Conservatorium bezig was, besloot ik (toen ik een jaar of zestien was) er toch niet heen te gaan. Ik weet niet meer precies te vertellen wat mijn beweegredenen hiertoe waren maar ik weet wel dat ik Ed hierin erg heb teleurgesteld. Toch ben ik Ed zeer dankbaar voor de mooie tijd die ik samen met hem heb mogen doorbrengen maar zeer zeker ook om het feit dat ik nu een stuk beter gitaarspeel dan toen ik op acht-jarige leeftijd “dacht” al goed te kunnen spelen. Ik heb vanaf de middelbare school in diverse bandjes gespeeld waarvan het spelen bij Balance het hoogtepunt was. Al met al heb ik zo’n 8 jaren gitaarles van Ed gehad. Vanaf mijn 18e ben ik werkzaam bij een grote bank (momenteel in Amsterdam). Het gitaarspelen geeft mij altijd erg veel voldoening en loopt als een rode draad door mijn leven.
Ook is gitaarspelen onlosmakelijk verbonden aan mijn grote leermeester Ed Wennink.
Song for Ed
