Schilderen en tekenen
Als puber verzamelde ik postzegels en na schooltijd belde ik bij mensen aan om te vragen of zij nog oude enveloppen met postzegels erop hadden. Op een zeker moment drukte ik op een bel met daarnaast een naambordje met als opschrift ‘dr. John B. Knipping’. Ik liep vaak langs dit oude huis en zag daar geregeld een oude man voorovergebogen achter een typemachine. Het was een niet alledaags type die je geregeld tegenkwam als hij zijn hazewindhonden uitliet. Onder zijn alpinopet een bleek gezicht, enigszins krommende neus en een dampende pijp die een exotisch aroma achterliet.
Een artistiek uitziende vrouw met klassiek gezicht en een knotje deed open. Ze gaf me de enveloppen waar ik om vroeg en toen ik mijn nieuwsgierigheid betreffende haar huisgenoot onder woorden bracht, mocht ik verder komen.
Dr. Knipping (zie Schilderen - Dr. John B. Knipping) was een aimabel mens. In zijn omvangrijke boekenkast stonden o.a. boeken onder zijn naam over kunstgeschiedenis. Hij was docent aan de Filmacademie, was medeoprichter van het Nederlandse Filminstituut en gaf les aan de Kunstnijverheidsschool (nu Rietveld-academie). Ik vertelde hem dat ik onlangs enige olieverfschilderijen had gemaakt. Hij was zeer geïnteresseerd en vroeg me eens met mijn werk langs te komen. Dat deed ik en hij reageerde enthousiast met: ‘Jongetje, jongetje, je moet hiermee doorgaan!’
Hij maakte voor mij een afspraak op de Kunstnijverheidsschool en daar werd me o.a. voorgesteld een aantal vlotte zelfportretstudies in houtskool te tekenen, zodat ze het tekenverloop konden volgen. Daarnaast moest ik de in te leveren map aanvullen met andere werkstukken. Mijn tekeningen werden beoordeeld en ik kon toegelaten worden. Enthousiast ging ik naar huis, maar mijn ouders zagen dit toekomstbeeld helemaal niet zitten. Een kantoorbaan, dat betaalt tenminste!
Ik ging werken bij AZA (Algemeen Ziekenfonds Amsterdam). Mijn ouders hadden weinig met kunst. De enige twee kunstwerken aan de muur waren een jochie met een opwellende traan en een zigeunerinnetje dat quasi uitdagend de kamer inkeek.
Langzamerhand ontstond er een vriendschap tussen John en mij, die met argusogen door vooral mijn moeder werd bekeken. ‘Hij heeft toch geen andere bedoelingen met je’, probeerde ze voorzichtig. Ondertussen wist ik dat dit geenszins aan de orde was. Mijn goede vriend was jaren geleden uit het priesterambt gezet toen bleek dat hij de schoonmaakster van de sacristie als een tastbaar kunstwerk zag.
