De Hoofdstraat

De Hoofdstraat, de ultieme plek van de doorgewinterde Hoogeveener.
Soms denk ik dat dit de ontmoetingsplaats is voor hen die elkaar niets te vertellen hebben. Echtparen die ieder hun eigen kant uitkijken, oogcontact met elkaar vermijdend, elke confrontatie uit de weg gaand. Ze kijken naar voorbijgangers gekleed in trainingspakken, stinkende peuken in de hoek van de mond,
T-shirts in signaalkleuren, een aangelijnde pitbull als machtssymbool. Bruine, getaande koppen met dikke gouden oorringen die hun vakantiebestemming verraden. Een last-minute naar Mallorca met slechts één doel voor ogen: bruiner zijn dan mijn buurman en op een gebrekkige manier vertellen wat ze niet beleefd hebben.
Toch zetten dit soort mensen mij aan het denken. Ze leren me relativeren. Niet druk te maken om zaken die toch niet op te lossen zijn. Waarom het nieuws volgen?
’t Is al geweest! Allemaal achterhaald! Achter de feiten aanhobbelen en nooit inhalen!
Nee, koop een trainingspak bij Zeeman, Javaanse Jongens en MSN een vriendin bij
elkaar met een signaalkleurig T-shirt waaruit haar buik scheurt in Mallorca-bruin. 
Rust in de kop – geen intellectueel gedoe. Een vooruitziende blik in een lachspiegel.
Dom maar gelukkig zijn!