Pa en zijn kroeg

‘Eddy, haal je vader eens op. We gaan zo eten.’ Als katholiek was het vrijdags vis, meestal in combinatie met rijstebrij gezoet met bruine suiker. Ik trok mijn jas aan en liep met tegenzin naar Breebaard, zijn stamkroeg. Iedere vrijdag was het raak. Hij ontving dan zijn loonzakje waarvan hij een deel van de inhoud besteedde aan zijn onweerstaanbare hobby: drank. Na zijn werk liep hij linea recta naar de kroeg.
Wanneer ik in de buurt van het café kwam voelde ik een spanning die zich manifesteerde door een verstijving rond mijn mond. Als ik de deur opendeed keek ik tegen een felrood velours gordijn dat bij het opentrekken zicht gaf op het kroegleven. Voor mijn gevoel leek het alsof ik het gordijn van een podium opentrok en het licht van de schijnwerpers mij verraadde. Heel confronterend. Ik zag daar mijn vader hangend boven een borrelglaasje. Met glazige ogen keek hij in mijn richting. ‘Dat is mijn zoon’, sprak hij te luid met dubbele tong. Zijn drinkebroeders hieven hun glas: ‘Proost!’ lalden zij in koor en verdiepten zich daarna weer in zichzelf. ‘Mijn zoon studeert’, hikte mijn vader vervolgens.
‘Zo, zo!’ liet de meest nuchtere onder hen zich ongeïnteresseerd ontvallen.
Mijn vader was dokwerker bij de ADM (Amsterdamse Droogdok Maatschappij) en schaamde zich voor dit beroep. Zijn innige wens was huisarts te worden maar zijn gebrek aan doorzettingsvermogen zat hem in de weg. Altijd gaf hij de miserabele omstandigheden uit zijn jeugd de schuld. Er was geen geld om te studeren. Maar ik wist beter. Mijn opa was diamantslijper en had echt geen slecht inkomen. In zijn vrije tijd neusde mijn pa in zijn Medische Encyclopedie en zo leerde hij de Latijnse benamingen van de meest voorkomende ziekten. Hij bezat een goed geheugen, was niet dom en bezat een rijke fantasie. In het café ventileerde hij zijn kennis en deed hij het voorkomen alsof hij een drukke dokterspraktijk had. De mensen aan de bar spraken hem als "Herr Doktor" aan en de rondjes vlogen over en weer. Pa was een gevierd man. Vanuit zijn zelf gecreëerde status kon hij moeilijk vertellen dat zijn zoon op de Mulo zat. Ik voelde me gekleineerd, maar daar stond hij niet bij stil. ‘Pa, kom je? Ma zit met het eten te wachten’, probeerde ik voorzichtig. ‘Klaas, doe mij er nog maar eentje en’, … zwaaiend met zijn wijsvinger in onbestemde richting, ‘de rest ook maar’. Klaas keek me schaapachtig aan en vroeg: ‘Wil jij soms een colaatje?’ Wat kon ik anders? De borrels werden achterover geslagen en ik moest er echt tegenaan drinken omdat ik wist dat treuzelen weer een borrel en tijd betekende. ‘Kom op nou pa!’ Moeizaam liet hij zich van zijn barkruk glijden en via een omweg sloot hij de wc-deur achter zich. De kastelein schudde zijn hoofd.
Na een tijdje kwam pa te voorschijn, waggelde naar de bar en betaalde. Slim als hij was had hij zijn loonzakje in een zak van zijn colbertje geleegd. Een huisarts betaalt immers niet uit een loonzakje.
Het was koud buiten en het kostte me moeite pa lopende te houden. Onderweg kocht hij een bosje gele tulpen als goedmakertje voor mijn moeder. Ik pakte het bosje uit zijn handen omdat hij de neiging had het bosje als een blindenstok te gebruiken met als gevolg dat ma straks een paar gebroken stengels zonder bloemen kreeg aangereikt. Natuurlijk hadden die gele tulpen totaal geen effect op de gemoedstoestand van mijn moeder. Zij wist dat hij een deel van zijn loon verzoop, maar liet niets blijken omdat ze wist dat drank hem ontoerekeningsvatbaar maakte en dat tegenspraak agressieve gevolgen kon hebben. Voorzichtig werd hij naar zijn stoel geleid en achter zijn scholletje met rijstebrij gezet. Meestal kreeg hij zijn vis wel op maar als hij zijn bord rijstebrij met bruine suiker half op had zakte zijn hoofd in de richting van de brij en kwam met een plof rechts daarvan op het blauw wit geblokte zeiltje, dat op de tafel lag, terecht. Terwijl wij God bedankten voor de spijzen hoorden wij daarboven uit Onze Vader ronken.
We keken nooit uit naar die vrijdagavonden.

Korte verhalen

Het schrijven van korte verhalen doe ik louter voor mijn plezier. Soms heb ik een inval die ik via mijn spraakrecorder op mijn mobiel  inspreek. Thuis werk ik dit uit tot een kort verhaal.
De onderwerpen zijn divers: vanuit het leven gegrepen tot en met fictieve verhalen.

Footer slideshow schrijven korte verhalen

  • Korte-verhalen.jpg
Copyright © 2019 Ed Wennink

Hoofdmenu

Free Joomla! templates by Engine Templates