Marsha Pendjol
Muziek is niet mijn ambitie geweest, maar meer een vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven. En dat is het nog steeds. Toen ik 11 jaar was sleepte mijn zus Kim mij mee naar een talentenjacht van de school waar zij net als brugpieper begonnen was; dat was mijn eerste ‘optreden’. Mijn tweede grote optreden was met mijn zus in de finale van de Kunstbende in 1995 in de Vredenburg in Utrecht. We eindigden als tweede en bij Kim was het al vrij duidelijk te zien dat muziek haar passie was en zij is daar ook verder in gegaan. Onder andere door gitaarles te krijgen van Ed Wennink (zie Muziek-Muziekschool-Oud leerlingen-Kim Pendjol) en door later in zijn combo plaats te nemen als zangeres, waarbij ze enkele jaren later wederom in de finale van de Kunstbende kwam te staan. Kim ging uiteindelijk naar het conservatorium in Zwolle en ik ging Italiaans studeren in Groningen. Muziek verdween voor mij lichtelijk naar de achtergrond. Totdat ik op een avond door Ed werd gebeld met de vraag of ik misschien wel wilde zingen in zijn soulcombo. Het zusje mocht nu vooraan gaan staan, samen met Sytske Kuik. Frontvrouw zijn, dat was ik niet gewend, ondanks enkele ‘bandervaring’ als puber. Ik dacht dat het niet voor mij was weggelegd, maar ik vond zingen wel heel leuk. Bij het soulcombo van Ed heb ik geleerd te luisteren naar anderen en op mijn eigen manier op de voorgrond te treden. Erg waardevol heb ik de kennismaking met de andere mensen binnen het combo ervaren, mensen met verschillende muzikale achtergronden en voorkeuren die dan toch een goed geheel neerzetten. Het heeft me meer zelfvertrouwen gegeven in het spelen waar ik tot op de dag van vandaag profijt van heb.
Dank, Ed! Marsha Pendjol.
(videofragment moet ik nog invoeren)
