Het nieuwe handtasje
Soms koop je iets en vervolgens denk je dat - als je de winkel uitloopt - iedere voorbijganger naar het gekochte object kijkt. Het lijkt of je door onzekerheid wordt overvallen.
Een paar weken geleden kregen wij bezoek van onze vriendin Marga met haar man Remi.
Ze had onlangs een nieuw schoudertasje gekocht.
Voordat zij haar nieuwe aanwinst aan de meedogenloze buitenwereld zou tonen, wilde zij op voorhand het effect op voorbijgangers uitproberen. ‘Waarom nu niet?’, opperde mijn vrouw Nettie enthousiast. Voordat we er erg in hadden had Marga haar tasje aan haar schouder gehangen. Haar linkerhand omklemde de gebogen, zwarte plastic greep van haar frivool gekleurde paraplu.
Met de tas om haar schouder paradeerde zij langs Remi die zijn auto met buitengewone, zoniet ongewone precisie aan het soppen was. Veel aandacht voor het nieuwe leder kon hij niet opbrengen. In mijn regenjas en met opgestoken paraplu liep ik richting Marga. ‘Goedemorgen mevrouw, wat een weertje niet?’ ‘Dat kunt u wel zeggen’, antwoordde zij met gespeelde overtuiging en dwong mij met haar ogen richting de tas. ‘Wat zie ik, een nieuwe tas?’ ‘Valt die zo op?’ kirde ze uitbundig en aaide haar nieuwe speeltje alsof het haar liefste poesje betrof. Ik speelde hierop in door te beweren dat ik toch zeker op twee meter afstand de onmiskenbare geur van leder tot mij nam. Marga kon haar geluk niet op, kon er zelfs niet mee omgaan. Zij begon te schreien en sloeg haar handen voor haar ogen. Toen zij een zakdoekje uit haar tasje wilde halen, gleed het van haar schouder en belandde in de emmer met het agressieve sop van Remi. De eens zo nieuwe tas was in no-time gedegradeerd tot een rommelmarktproduct waar men zonder enige interesse langs zou lopen.