Gilbert Peters

Tja, Gilbert! Over hem kan ik eigenlijk een heel boek schrijven. Voor mijn gevoel heeft hij altijd les van me gehad en eigenlijk was het een uitputtingsslag. Waarom? Hij had het in zijn hoofd gehaald om noten te leren lezen. Was dat een ramp? Ja, vooral als het een muzikant betreft die al jaren speelt. Als je begint met lezen dan leer je eerst het alfabet, je gaat woorden vormen en langzamerhand plak je de woorden aan elkaar tot zinnen. Een heel proces dus. Al spelende muzikanten die noten willen leren lezen beginnen bij het dak en missen het fundament. De meeste zie je dan ook na een tijdje frustratie niet meer terug. Gilbert was echter in die zin een doorzetter dat hij altijd trouw op les kwam, zijn gitaar stemde, even virtuoos ging slappen, zijn muziekboek pakte en ten slotte naar de noten keek alsof het spijkerschrift was. Het leek mij verstandiger om met akkoordsymbolen te beginnen. Er was haast bij want ik wilde Gilbert klaarstomen voor de bigband waar ik uit nood zelf in speelde. De band was bedoeld voor leerlingen. Ik ging met hem de baspartijen van de bigband doornemen. Speelde het notenbeeld voor en Gilbert speelde het na. Doordat hij de stukken die hij in zijn eigen band speelde ook via cd’s uitzocht had hij een goed muzikaal gehoor ontwikkeld. Het lezen van akkoordsymbolen ging hem iets beter af. Hij speelde daarna jaren in de bigband. Vloog af en toe finaal uit de bocht maar als hij op dreef was dan gebeurde er ook wat en speelde hij de sterren van de hemel, met een open doekje als gevolg.Als Gilbert een fout maakte keek hij altijd verwijtend naar zijn versterker alsof dat de boosdoener was.

Gilbert werd een persoonlijke vriend. Wij kwamen met verjaardagen bij elkaar en speelden dan vaak samen. Ook bezocht ik concerten met hem. Indrukwekkend was een optreden van Stanley Clarke met George Duke. Zijn tweede grote hobby was zijn rode Ford Mustang. Als het voorjaar was dan haalde hij zijn briesende paard van stal en kwam slippend bij de muziekschool tot stilstand. Ik heb altijd gedacht dat dit wilde beest een compensatie voor zijn handicap was. Gilbert had als kind kinderverlamming gehad en liep sindsdien met krukken.Gilbert werd niet oud. Hij stierf op vierenveertig jarige leeftijd in 2003 en werd door Jan de Wilde (tenorsax) en Jans Strijker (bariton sax) swingend het graf in geblazen.Het was het afscheid van mijn dierbare kleine, grote muzikant.

Helaas zijn er geen muziekopnames van Gilbert.Ik maak het goed met een aantal foto's.

Oud leerlingen

In de 35 jaar dat ik aan de Muziekschool (thans Scala) als docent gitaar/basgitaar werkte zijn een groot aantal leerlingen de revue gepasseerd. Een aantal daarvan werden goede tot zeer goede amateurs en een deel begaf zich op het professionele vlak met vaak een conservatoriumopleiding  als bagage. Het leek me een leuk idee hen te vragen om hun leservaring met mij te beschrijven met een foto inclusief  instrument als illustratie.  Nog leuker zou het zijn als zij een stuk voor me speelden. De reacties hierop waren hartverwarmend zoals je in dit onderwerp zult zien. Bijzonder zijn de verschillende stijlen en manier van spelen. Daar ik ook combo coaching en improvisatielessen gaf geven ook andere instrumentalisten acte de presence.

Footer slideshow oud leerlingen

  • header-oud-leerlingen-3-kle.jpg
  • headerfoto-oud-leerlingen kleiner.jpg
  • headerfoto-oudleerlingen-2-.jpg
  • headerfoto-oudleerlingen okok-.jpg
Copyright © 2019 Ed Wennink

Hoofdmenu

Free Joomla! templates by Engine Templates